Van de 25 jaar dat ik met paarden werk heb ik geleerd om natuurlijk met hen te communiceren. Paardentaal te leren. Te werken mΓ©t moeder natuur, in plaats van ertegenin te gaan.Β
EΓ©n van de meest waardevolle lessen die ik dagelijks zie en tegenkom bij mezelf is deze.
βStel alleen de vraag als je klaar bent voor het antwoordβ.
Stel je even een kind voor dat zich al meerdere malen agressief heeft geuit op je school. Er zijn verschillende gesprekken en interventies geweest. Maar die hebben tot nu nog niet het gewenste effect gehad. Je hebt vragen gesteld. En het kind heeft nog niet het juiste antwoord gegeven met zijn of haar gedrag. Er zijn vast 100 redenen te bedenken waarom het kind doet wat het doet, maar dat is nog steeds geen excuus voor het gedrag. Daar staan sancties op. En volgens jullie eigen geschreven beleidsplan, zul je nu moeten doorpakken.
Β
En daar zie ik heel veel misgaan. Leerkrachten schreeuwen dan vaak massaal om doorpakken. Maar schoolleiders laten zich vaak teveel leiden door hun omgeving. Zijn bang voor de confrontatie. De reacties. En wat er verder nog allemaal zou kunnen gaan gebeuren. Reacties van andere ouders of uit de omgeving. Iets zorgt ervoor dat je niet doet wat je eigenlijk zou moeten doen. Je hebt de vraag gesteld, maar je bent nog niet klaar voor het antwoordβ¦ Je bent niet comfortabel met je emotie kwetsbaarheid (die gaat altijd over wat anderen van jou en jouw gedrag zouden kunnen vinden)β¦
Β
Paarden doen hier niet zo moeilijk over. Als er een jonge hengst in de kudde loopt te klieren, dan wordt βie zonder pardon door de leidende merrie uit de kudde gemept. En daar blijft hij. Totdat het jonge heerschap tekenen laat zien van gehoorzaamheid en onderdanigheid. Hij weet dat hij nog te jong is om alleen te overleven in de wildernis. Hij heeft geen andere keuze dan zich te gedragen en de regels van de hiΓ«rarchie in de kudde te volgen. Meer opties zijn er niet. Zo houden paarden zichzelf en elkaar veilig.
Zonder oordeel, zonder gedoe, zonder drama. Ze doen. Ze pakken hun leiderschap en ze zijn zeer effectief in hun communicatie. Er is respect en vertrouwen en zo houden ze zichzelf Γ©n de hele kudde gezond. Leiders zijn betrouwbaar en de hele kudde weet dat.
Β
Het mooie is dat wanneer je duidelijk bent en doorpakt, je juist méér betrouwbaar bent dan wanneer je dit nΓet doet. Dan weten mensen niet wat ze aan je hebben. De ene dag kan het geel zijn, de andere dag is het weer groen of paars. En je hebt er dan vaak ook nog een mooi verhaal bij. Wat eigenlijk meer soort excuus is voor het feit dat je zelf niet klaar bent voor het antwoord. Wat prima is, maar wees je daar dan bewust van. Dat is namelijk de eerste stap om het de volgende keer anders te doen.
Β
Ik heb regelmatig leren doorpakken als schoolleider. En heb me daar niet altijd populair mee gemaakt. Dat was overigens ook mijn doel niet. Mijn doel was de rotzooi opruimen van mijn voorgangers en orde op zaken stellen. Ik denk dat ik een goeie interimmer geweest zou zijn (geweest). Maar ook daar lag mijn missie in dit leven niet. Bleek later. Mijn pad leidde naar het helpen van mensen met hun daadkrachtig leiderschap. En alle 4 hun intelligenties ontwikkelen op basis van 12 leiderschapsprincipes en 5 rollen. Dat is wat ik doe.
En daar leg ik je graag alles over uit in de gratis online masterclass die ik de maand geef. (zie link in de bio hieronder).
Β
Het mooie was alleen dat waar de een in de kramp schoot vanwege een beslissing van mijn kant, het aan de andere kant juist mensen aansprak. Ik ken zelfs mensen die hun kind bij mij op school aanmeldden, βomdat er eindelijk een directeur zat die doorpakte en duidelijk wasβ. Dus ja, zeg het maar. Voor mij zat er geen lading op mijn acties. Of een oordeel. Ik voerde het beleid uit dat eerder was gemaakt. Ik deed wat nodig was. En nee, ik was niet al te subtiel, dat is waar. Het ging af en toe van dik hout, zeg maar. Dat zou ik nu wat handiger aanpakken, denk ik. Maar ik zou niets afdoen aan de duidelijkheid waar een situatie om zou vragen als ik het weer zou moeten doen.
Β
Waar er agressief gedrag is, is natuurlijk meer aan de hand. Het is een signaal van een kind dat hulp nodig heeft. En die hulp moet je ook bieden. Intern, extern, wat er maar nodig is.
Maar je kunt niet eeuwig blijven pappen en nathouden. Daar dien je niemand mee. Ook het kind dat dit gedrag vertoont en zijn/haar ouders niet.Β
Β
En het mooie is dat wanneer je wΓ©l doorpakt, een kind schorst en ouders te kennen geeft waar de grenzen van acceptabel gedrag liggen, je dan heel veel wint. Respect en vertrouwen. Bij je team, bij alle andere ouders en bij de leerlingen.Β
Anders kun je niet met droge ogen zeggen dat veiligheid één van je kernwaarden is.
Daar horen deze acties soms bij.Β It is part of the job.
Β
Maar ik zie bij veel (school)leiders dat het vaak bij praten blijft. Opnieuw afspraken maken, en weer en weer en weer. Dan ben je dus niet effectief. Het kost jou en alle betrokkenen vaak ladingen tijd, stress en gedoe. En je lost er niks mee op.
Β
Vaak is 1x schorsen echt wel voldoende. De leerling weet dan meteen dat hij/zij te ver is gegaan, ouders weten waar de grenzen liggen en er wordt een statement naar de buitenwereld gemaakt. βZo gaan wij hier niet met elkaar om en wie de veiligheid in gevaar brengt, krijgt een sanctie opgelegd.β Anders kun je niet met elkaar samenwerken.
Β
Het accepteren van het onacceptabele is zeer ineffectief en kan zeer toxisch zijn in een organisatie. Je bullshit zeg maar. Of paardenkak. Geef het een naam.
Want eigenlijk maakt het dan toch niet zo heel veel uit wat je doet, of zegt, of niet doet, of niet zegt. Je komt er uiteindelijk altijd mee weg. En daarmee breng je iedereen in gevaar.
Dat is wat er zou gebeuren als je die jonge hengst zijn gang zou laten gaan. De kudde is dan in gevaar. En dΓ‘t is onacceptabel. Paarden weten dat en doen er meteen iets aan.
Β
Dus stel je zelf regelmatig de vraag: Als ik iets vraag, ben ik dan klaar voor het antwoord? Ben ik in staat om datgene te doen waar deze situatie nu om vraagt?
Wat als mensen/kinderen niet doen wat ik wil of zeg? Wat als ik weerstand tegenkom? Wat als ik moeilijke vragen krijg? Wat als ik mij moet verantwoorden (of als ik het idee heb dat dat moet), wat als mensen boos op mij worden? Wat als ik niet βsterkβ genoeg ben? Wat als ik mij niet zelfverzekerd genoeg voel als ik doe wat ik eigenlijk zou moeten doen? Ik denk dat ik het niet kan. Wat als het me gewoon niet lukt om mijn poot stijf te houden? Etcβ¦
Β
Want de enige reden waarom je niet doet wat je eigenlijk zou moeten doen, zit tussen je oren. Je zit jezelf dan aardig in de weg. En dat is geen lekkere plek. Dat doet iets met jou en met je leiderschap.
Β
De impact die jij als schoolleider hebt op het welbevinden, de gezondheid, het vertrouwen en of mensen bij je op school willen blijven werken, is enorm. En vaak ben je je daar helemaal niet zo bewust van. Hoeveel invloed je hierop hebt.
Β
En (daad)krachtig (en dus betrouwbaar) leiderschap is daar een zeer belangrijk onderdeel van.
Β
Daarom geef ik op di 30 mei van 10.30-12.00 een gratis online masterclass: Hoe houd je je team binnenboord? Over daadkrachtig leiderschap, wat je daarover van de paarden kunt leren. Ontdek wat jij kunt doen als schoolleider om het welbevinden, het vertrouwen en de gezondheid van je team te vergroten, zodat ze allemaal heel graag bij jou op school willen blijven.
Β
Dat helpt je om:
Β - vanuit rust en ontspanning en vol zelfvertrouwen leiding te geven
- beter om te leren gaan met werkdruk, spanning en stress
- je grenzen helder aan te geven (geen kind meer in je kantoor)
- zelfverzekerd lastige gesprekken kunt voeren (en kunt doorpakken)
- je te focussen op ontwikkeling in plaats van brandjes blussen
- je je team overeind en binnenboord te houden
Β
Groet,
Rixta
Β
Je bent van harte welkom!
Hier kun je je even aanmelden.
