Zo, ik ben weer geland na een fantastische ervaring op de NOT beurs.
Ik heb een lezing gegeven over Krachtig Vrouwelijk Leiderschap en wat we daarin van paarden kunnen leren.
βHet boeiendste praatje van de dagβ kreeg ik al terug.
Wil je βm ook zien en horen? Klik hier voor de opname.
Ben benieuwd! Laat even een reactie op LinkedIn als je wil, altijd leuk om iets terug te horen. π
Β
Ik heb bestuurders gesproken, schoolleiders, leerkrachten, docenten, onderwijsassistenten en studenten. En veel van hen stond het huilen nader dan het lachen.
Want de naam van mijn stand trok de aandacht: Academie voor Ontspannen Onderwijs.Β
βHoe dan?β grinnikten sommigen die langsliepen.
βJa, maar niet bij onsβ.
βTe laat, ik zit al in een burn-out.β
βIk weet even niet meer hoe ik verder moet, het is allemaal teveel.β
Β
We kennen allemaal de cijfers. 1 op de 4 valt vroeg of laat uit vanwege stress- spannings- of burn-out klachten. Maar dit waren geen cijfers.
Dit waren mensen zoals jij en ik.
Mensen die op het randje zaten. Of er al overheen.
Mensen die toch naar de NOT kwamen (want: passie voor onderwijs).
Hun verhalen raakten mij. Want het was er niet één. En de tranen vloeiden soms rijkelijk, na een vraag van mij of een inzichtkaart die ze trokken.
Dat betekent dat er veel emotioneel huiswerk te doen is.
Ik weet hoe het voelt om op die plek te zitten als ervaringsdeskundige van een burn-out. En ik weet ondertussen heel goed wat we te doen hebben om dit met elkaar op grote schaal te kunnen voorkomen.
En ik kreeg wederom de bevestiging hoe belangrijk het werk is dat we te doen hebben met elkaar.
Dingen anders doen. Onderwijs anders organiseren. Curricula aanpassen, keuzes maken. En dat vraagt op grote en op kleine schaal krachtig persoonlijk leiderschap van ons allemaal.
Β
Persoonlijk leiderschap gaat over je eigen emotionele intelligentie, veerkracht en flexibiliteit.
Maar dat leren we niet. Daarom is het ziekteverzuim ook zo hoog. We weten (nog) niet hoe we onszelf hierin kunnen ontwikkelen. We gaan maar door en door en door. Totdat het op een moment helemaal niet meer gaat. En dat is wat kinderen zien. Wat wij doen. Dus raad eens hoe zij zich gedragen over 10-20 jaar? Juist.
Ik vroeg aan willekeurige voorbijgangers of ze wisten wat de betekenis was van het woord βemotieβ.
Niemand. Geen onderwijsdeskundigen, geen studenten, geen bestuurder, geen leerkracht, geen directeur.
Ik vroeg aan hen of ze wisten waarom we emoties hebben. Niemand wist het. Emoties zijn eigenlijk alleen maar lastig. Zitten ons vaak in de weg en voelen willen we ze al helemaal niet, behalve de leuke en de fijne. Er wel veel gelachen. βEmoties op de werkvloer? Moeten we daar iets mee dan?β Haha.Β
Hoe kun je emoties vΓ³Γ³r je laten werken? Ook niemand. Vreemde blikken. βEn hoezo dat dan? Waar is dat dan voor nodig? We moeten onderwijs geven!β Tsja.
Ook niet de studenten aan de universiteit. De nieuwe universitaire Pabo zeg maar. Ze hadden echt geen idee.
Β
Misschien heb ik niet met de juiste mensen gesproken. Dat zou kunnen.
Maar na 5 volle dagen beurs, waren dat er toch best een hoop.
Lieve mensen, als wij de kinderen niet gaan leren wat het woord emotie betekent (Emovere β aanzetten tot actie), als we ze niet leren waarom we ze hebben (als navigatiesysteem) en hoe we ze kunnen laten werken vΓ³Γ³r ons, hebben we over 10-20 jaar nog een groter probleem dan dat we nu al hebben. In het onderwijs, in de zorg en in alle andere beroepen waarvan het personeel niet aan te slepen is.
Onderwijs vraagt emotioneel een heleboel van ons. En dat betekent dat we zullen moeten leren hoe we omgaan met onszelf (en dat zijn meestal onze eigen emoties en gevoelens). En dat is persoonlijk leiderschap les 1. Dat is wat in mijn beleving prio zou moeten hebben in alle onderwijsopleidingen.
Maar dat is niet wat ik zie.
We zijn meesters in het reguleren, controleren en beheersen van emoties, maar niet in het detecteren van wat ze ons nu eigenlijk komen brengen. En kijk wat dat ons tot nu toe heeft opgeleverd. 25% uitval. Starters die binnen 5 jaar de handdoek in de ring gooien. Schoolleiders die zich in allerlei bochten wringen om klassen maar niet naar huis hoeven te sturen en altijd aan staan.
En daarmee creΓ«ren we niet alleen het probleem van stress- spanning en burn-outs, maar houden we het ook in stand.
Dat patroon wil ik doorbreken. Als onderwijspionier met 25 jaar ervaring en expert op het gebied van (sociaal) emotionele intelligentie kom ik daarom graag met je in gesprek om te kijken hoe jij daar iets aan zou kunnen doen. In je eigen leiderschap, binnen je eigen organisatie.
Β
Wil jij weten wat je nu al zou kunnen doen?
Download dan hier mijn handige gesprekstool die je kunt gebruiken bij een gesprek waar je een beetje (of heel erg) tegenopziet. Altijd handig.
En wil je meer weten? Stuur mij dan een pb of een mailtje.
Lieve groet,
Rixta
Β
Β
Β
Β
Β
Β
Β
Β
