Iedereen in onderwijsland is bezig met het nadenken en vormgeven over hoe we ons onderwijs anders kunnen organiseren.
Want: te weinig mensen en oude systemen werken (allang) niet meer.
Tijd voor vernieuwing dus!
Er wordt nagedacht en gesproken op alle niveaus over hoe het anders zou kunnen.
Er worden ideeΓ«n geopperd, tegen bestaande kaders aangeschuurd, curricula onder de loep genomen, vragen gesteld, frustraties geuit, wensen kenbaar gemaakt.
Maar dan. Op het moment dat mensen echt in actie moeten komen om dingen anders te gaan doen, volgt er vaak weerstand. (Zie vorig blog). In dit blog schreef ik hoe weerstand ontstaat en welke boodschappen deze emotie voor ons heeft. (Kun je namelijk veel van leren.)π
En middenin het oog van de storm van alle hectiek, de waan van alledag en alle processen rondom die onderwijstransitie, moeten soms ook stevige gesprekken gevoerd worden. Ga er maar aan staan. De een wil wΓ©l unitonderwijs, de ander niet. De ene leerkracht ziet het helemaal niet zitten om methodes los te laten, de ander zit al te stuiteren van enthousiasme om de individuele leerlijnen voor de leerlingen uit te werken.
En we weten het gewoon (nog) niet. We staan aan de vooravond van een nieuwe tijd, van nieuw onderwijs. En sommige scholen zijn daar al een tijdje mee bezig en sommige moeten nog beginnen. En alles daartussenin.
En dat niet-weten, daar zijn we niet zo goed in. Want we willen alles weten. (En kunnen). Meten. In kaart brengen. Maar we weten heel veel nog niet, we weten niet wat we dan willen meten en hoe dan. En de kaart moeten we zelf maken van een nieuw onderwijsland dat we nog aan het ontdekken zijnβ¦
Β
Gisteren had ik zelf weer een training. Ging over strategisch bouwen aan je bedrijf. En hoe meer ik leer hoe meer ik erachter kom wat ik nog allemaal niet weet. Maar in dat stadium van nieuwe dingen leren en het allemaal niet-weten, dat voelt voor mij altijd heel erg oncomfortabel. Het heeft te maken met mijn behoefte aan controle en me veilig voelen. En als ik mij kwetsbaar voel in een nieuwe situatie en nieuwe informatie te verwerken krijg, dan voel ik mij vaak heel klein en kwetsbaar. En dat voelt echt afschuwelijk. Soms krijg ik buikpijn, of voel ik kramp in mijn lijf, merk ik dat βaan het uitchecken benβ en het allemaal niet meer zo volg. In al die momenten ben ik mij zeer bewust van wat ik voel, wat er gebeurt en wat ik moet doen om βerbijβ te blijven. De stemmetjes in mijn hoofd te zien voor wat ze zijn en vanuit een hernieuwd bewustzijn andere keuzes maken. En dat vraagt iets van mij.
Β
Maar ondertussen heb ik geleerd (dat weet ik dan al welΒ π) dat dit erbij hoort. Het jezelf uitdagen om nieuwe dingen te leren, te groeien, je te ontwikkelen gaat niet zonder dat oncomfortabele gevoel. Dan groei je namelijk niet. En dat is niet wat ik wil. Ik wil door. Ik wil blijven pionieren en ik zal me altijd blijven ontwikkelen. Dus ga ik alles aan wat zich aandient in al die processen. Maar dat vraagt soms heel erg veel van mijn eigen (ondertussen goed getrainde) krachtige leiderschap. Want ik weet heel goed hoe het werkt. Maar als ik er zelf middenin zit, dan heb ik echt wel weer even wat te doen met mezelf. En daar groei ik dan weer van.Β
Β
En ik zal dit altijd blijven doen, elke keer weer de leerling zijn. Nieuwe dingen leren, over mezelf, over mijn vak inhoudelijk en over hoe ik mijn bedrijf run. Omdat ik me altijd wil blijven ontwikkelen in mijn eigen meesterschap over mijn eigen emotionele intelligentie, veerkracht en flexibiliteit.
Β
En dat is iets waar ik schoolleiders en hun teams heel graag mee help. Want de inhoud is vaak al ingewikkeld genoeg en dan krijg je weerstand en al die oncomfortabele gevoelens er ook nog eens gratis bij. Die ons vaak in de weg kunnen staan als we juist vooruit willen.
Al deze veranderings- en transitieprocessen doen ook een enorm beroep op jou als schoolleider. En hoe krachtig is jouw leiderschap hierin?
Hoe hou je grip op al deze processen? Hoe voer je deze lastige gesprekken? Hoe ga je om met jezelf (en vooral met je eigen kwetsbaarheid) in het contact met de ander?
Hoe stel je duidelijke kaders en geef je grenzen aan?
Hoeveel ruimte krijgt de ander?
Hoe behoud je de regie in zoβn gesprek?
En hoe ga je om met alles wat er gebeurt wat kan zorgen voor enorm oncomfortabel gevoel zowel bij jezelf als bij je gesprekspartner?
Heel graag vertel ik je daar meer over in mijn nieuwe masterclass:Β
βDe kracht van kwetsbaarheid in lastige gesprekkenβ
Wat we kunnen doen als we ons onbehaaglijk en kwetsbaar voelen, vooral tijdens lastige gesprekken, zodat we beter om kunnen gaan met onszelf en met de ander om elkaar beter te begrijpen en zo authentieke relaties aan kunnen gaan en beter samen kunnen werken aan goed onderwijs.
Ik neem je mee in wat we van paarden kunnen leren als het gaat om hoe zij omgaan met hun eigen kwetsbaarheid, hun interacties met elkaar, hoe ze elkaar en de kudde veilig houden wat daarin voor hen het allerbelangrijkste en van levensbelang is: congruentie, authenticiteit en verbinding.
Geef je even op via deze link:
Β
Di 21 maart 09.30 β 11.00
Do 23 maart 09.30 β 11.00
Β
Groet,
Rixta
