𝙏𝙬𝙞𝙟𝙛𝙚𝙡 𝙞𝙨 𝙚𝙚𝙣 𝙫𝙤𝙧𝙢 𝙫𝙖𝙣 𝙯𝙚𝙡𝙛𝙨𝙖𝙗𝙤𝙩𝙖𝙜𝙚 𝙚𝙣 𝙬𝙖𝙩 𝙙𝙚 𝙗𝙖𝙨𝙞𝙨𝙫𝙖𝙠𝙠𝙚𝙣 𝙙𝙖𝙖𝙧𝙢𝙚𝙚 𝙩𝙚 𝙢𝙖𝙠𝙚𝙣 𝙝𝙚𝙗𝙗𝙚𝙣

Laatst kwam ik een artikel tegen dat ging over wat er ondertussen allemaal op het bordje van de school ligt en wat we kinderen allemaal zouden willen leren.

Omgaan met geld, de warme truiendag, de week van respect, de week van social media, de dag van de ouderen, een gezonde school. Etc.

Herkenbaar voor alle onderwijsprofessionals denk ik.

En ja, die zaken zijn óók allemaal belangrijk.

Maar als we teruggaan naar de basis(school) dan gaat het over de constructie van een stevig fundament. Over basisvaardigheden rekenen, lezen, schrijven en taal en wereldoriëntatie. En daar kun je een heleboel onderwerpen in behandelen, maar niet alles. Zeker niet in één jaar. Tot zover de leveringsplicht op cognitief gebied.

We weten ondertussen ook dat beweging van levensbelang is, inspannen en ontspannen en daar is gelukkig steeds meer aandacht voor en zowel kinderen als leerkrachten varen hier wel bij. Aandacht voor het fysieke. Voor je gezondheid.

Dan hebben we iets belangrijks te doen op het gebied van (sociaal) emotioneel gebied, waar nog veel onderwijsprofessionals zelf erg zoekende in zijn. Wat raakt mij in het gedrag van een kind/een ouder/een collega. Hoe ga ik daar mee om? Welke vaardigheden heb ik daarvoor nodig en hoe leer ik dat zodat ik dat weer aan de kinderen kan leren. Emotionele intelligentie in ontwikkeling.

Want: Elk gedrag komt voort uit emoties, gevoelens, gedachten. En waar dat structureel misgaat, staat dat het cognitieve leren weer in de weg. Van de individuele leerling en soms van een hele groep. 

Ik zie veel schoolleiders en hun teams twijfelen over waar ze allemaal wel en niet aan mee willen doen. Soms is dit aan het einde van het schooljaar al duidelijk, soms moet de nieuwe jaarplanning in de vakantie nog gemaakt worden. Twijfelen kost verschrikkelijk veel energie en brengt je geen steek verder. Omdat als je al iets kiest, dit altijd weer kan veranderen. En daarmee verlies je een stuk betrouwbaarheid. Je eigen fundament wiebelt.

Paarden twijfelen nooit. Die doen. Iets wel of iets niet. En ze zijn dus ongelooflijk betrouwbaar. Voor zichzelf en voor elkaar. Dus daarin kunnen we nog een hoop van ze leren. 😉

En hoe meer jij je eigen persoonlijk leiderschap in evenwicht hebt (met name op sociaal-emotioneel gebied), hoe minder je twijfelt.

Je kijkt naar je eigen missie en visie en hieruit voortkomende doelen en waarden. En je pakt die van de school erbij.

Dan maak je keuzes. Dit wel, dat niet. Helemaal niet, of hoofdstuk leuk voor later.

En dat neem je op in je schoolplan.

En mocht er dan iets voorbijkomen waar iedereen joelend enthousiast over is, doe je precies hetzelfde. Past het bij onze visie en bij onze waarden? Willen we dit? En vooral waarom? Doen we dit? Dan kun je altijd nog ja zeggen. 

Het probleem is enerzijds dat veel maatschappelijke taken en verantwoordelijkheden steeds meer de school zijn binnengedruppeld. Tijden veranderen, onze samenleving verandert en dat kunnen we niet negeren. Daar moeten we iets mee. 

Kort gezegd, wat er thuis niet gebeurt, niet wordt aan- of, afgeleerd, daar zullen we links of rechts iets mee moeten. Om met elkaar een betere, veiligere, gezondere, vreedzamere, meer gelijkwaardige samenleving te creëren. En scholen hebben hier een zeer belangrijke rol in.

Anderzijds is dat we alles leuk en belangrijk vinden. En we willen het allemaal behandelen en de kinderen hier over alles iets van meegeven. En we willen het allemaal ‘goed doen’. Niets laten liggen.

Maar ‘goed doen’ betekent niet overal ja op zeggen en alles doen.

Dat doen paarden ook niet.

En die zijn best tevreden en ze leren wat ze moeten weten. Van elkaar.

Merk je dat je dit soms nog lastig vindt?

Keuzes maken?

Of bij je beslissing blijven als je weerstand tegenkomt?

In september start een nieuwe groep met het Mentorprogramma Daadkrachtig Leiderschap. 

Hier vind je meer info.

Inhoudelijk leidinggeven lukt vaak prima. Maar als er weer iemand aankomt met de dag of de week van… wat doe je dan? Hoe bewaak jij je eigen grenzen, die van je team, die van je onderwijs?

Hoe zorg jij voor een helder actieplan waar je bij elke beslissing weer op terug kunt vallen?

Hoe ga je om met spanning en weerstand die jouw beslissingen soms oproepen bij leerkrachten, zodat je daar niet meer zoveel last van hebt (of wakker van ligt…)

En welke rollen heb je te ontwikkelen om een effectieve leider te kunnen zijn, zodat je je team overeind en binnenboord houdt?

Maak hier even een afspraak in mijn agenda als je interesse hebt, zodat we samen kunnen kijken waar je nu staat en waar je heen wil en of het Mentorprogramma Daadkrachtig Leiderschap iets voor jou is op dit moment.

Ik heb nog een paar plekken vrij en ik zou het super vinden als je nog aan zou kunnen haken in september.

Groet,

Rixta