Mijn verhaal
In 2007 startte ik vol enthousiasme met mijn nieuwe functie als schoolleider.
Wat een spetterend begin van mijn nieuwe carrière had moeten worden, werd uiteindelijk een mission impossible.
Ik was de 7e directeur in 5 jaar tijd, er was een hoop onrust en gedoe op de school en ik had een duidelijke opdracht van het bestuur. Zorg voor rust en stabiliteit en doe wat nodig is om dat voor elkaar te krijgen.
Met mijn oneindig enthousiasme ging ik aan de slag. Het ging een half jaar goed. Nadat ik rond had gekeken en aandacht had voor relaties, was het nu tijd voor actie. Ik voerde beleid uit, handhaafde afspraken, moest soms nee zeggen tegen ouders of leerkrachten en verantwoordelijkheden terugleggen daar waar ze hoorden. Maar dat pakte toch iets anders uit dan ik had gehoopt.
Gevolg: nog meer onrust in het team, sommige leerkrachten waren blij met mij en wat ik aan het doen was (eindelijk duidelijkheid) sommige leerkrachten waren woedend en meldden zich ziek, sommige ouders meldden hun kinderen aan omdat er eindelijk een daadkrachtige directeur was en anderen haalden hun kind(eren) van school af en gingen een deurtje verder omdat ze hun zin niet kregen.
Ik dacht na mijn ervaring in Den Haag dat ik wel tegen een stootje kon als het ging om boze ouders met zwaaiende paraplu’s en ongewenst gedrag van leerlingen, maar de functie van schoolleider vroeg weer om hele andere competenties. En blijkbaar had ik nog veel te leren.
Nu kan ik hier heel stoer over doen, maar alles wat er toen gebeurde, raakte mij diep. Het was afschuwelijk. Ik deed zo mijn best en het was niet goed genoeg. Ik was niet goed genoeg. Ik was niet genoeg. Ik sleepte me elke dag naar mijn werk toe, fietste door de polder met harde tegenwind en vroeg me af of dit allemaal nog wel zo leuk was. Ik voelde niet hoe moe ik was. Ik voelde niet hoeveel spanning ik had in mijn lichaam. Ik had niet door dat ik al heel lang in de overdrive en de overlevingsstand stond. Omdat ik nooit geleerd had om naar mijn lichaam te luisteren. Ik had een hoofd en daar deed ik alles mee. En mijn lichaam, dat was het vervoersmiddel van dat hoofd. Zag er prima uit, daar niet van, maar dat was het dan ook wel zo’n beetje.
Lang verhaal kort, ik kwam in een stevige burn-out terecht en het duurde even voordat ik weer was opgekrabbeld.
Maar deze hele periode heeft me uiteindelijk ontzettend veel geleerd over mezelf en over leidinggeven.
Ik heb geleerd om dingen anders te doen. Ik heb geleerd om mijn regie weer terug te pakken over mijn gezondheid, mijn leven en mijn werk. En het is en blijft een boeiende reis met vallen en opstaan en elke dag opnieuw afstemmen op hoe het mij is, wie ik ben, wat ik te doen heb hier en wat ik mag loslaten wat mij niet meer dient. Het hele proces van eigendom nemen over mijn eigen verantwoordelijkheden, authenticiteit verkiezen boven conformiteit en te staan voor wie ik ben en wat ik te zeggen heb en daar een voorbeeld in te kunnen zijn voor anderen, is voor mij persoonlijk en krachtig leiderschap en daarom deel ik mijn verhaal hier met jou.
Omdat ik weet hoe het is om leerkracht te zijn, ik weet hoe het is om schoolleider te zijn en ik weet hoe het is om ouder te zijn.
Ik weet hoe het voelt als het even niet zo lekker loopt, ik weet hoe eenzaam je je aan de top kunt voelen en ik weet hoe het is om dagelijks brandjes te moeten blussen en aan alle verwachtingen proberen te voldoen.
En ik weet ondertussen ook wat je nodig hebt om krachtig leiding te kunnen geven aan jezelf, aan je team en aan ouders en kinderen. En dat vraagt best iets van je. En daarom help ik jou graag met het optimaal ontwikkelen van jouw daadkrachtig leiderschap, zodat jij je werk met passie en plezier kunt blijven doen. Vanuit verbinding, vanuit congruentie en vanuit authenticiteit.
Omdat het onderwijs jou nodig heeft.
