Over Rixta

Passie – Pionier – Paarden

Mijn Missie

Ik denk dat het woord passie mij het beste omschrijft. Ik krijg altijd een beetje jeuk van dit woord. Maar ik ken geen ander woord dat de lading dekt. Ik denk iedereen die net zo’n onderwijsidioot is als ik, snapt wat ik bedoel. Passie en de liefde voor de leerlingen drijft mij elke dag opnieuw om mijn bed uit te komen en te doen wat nodig is om schoolleiders te ondersteunen in het ontwikkelen van daadkrachtig leiderschap. Doen wat ertoe doet. En stoppen met wat niet (meer) werkt. Congruent en authentiek leren zijn, vanuit zachtheid, compassie en verbinding. En daar is moed, lef en leiderschap voor nodig.

We hebben iets belangrijks te doen met elkaar. En daar is heel veel daadkrachtig leiderschap voor nodig.

Mijn verhaal

Jarenlang gaf ik als groepsleerkracht les op verschillende scholen in Den Haag. Ik vond het fantastisch. Ik hield van mijn leerlingen en van mijn werk. Er waren hoogte- en dieptepunten. Het was meestal geweldig en soms afschuwelijk. Het was het allemaal.

En als ik ergens iets heb geleerd over wat leerlingen nodig hebben, dan is het daar.

Aandacht, liefde, support, toewijding en compassie. En een grenzeloos vertrouwen. Wat er ook was, wat ze ook gedaan hadden.

Later in mijn carrière verhuisde ik naar Zeeuws Vlaanderen (want: meer ruimte voor mijn paard en meer genieten van het buiten-zijn) en was mijn paard Ramses mijn grootste leermeester. In Zeeland ging het toch net allemaal even anders dan in Den Haag en ik worstelde met mezelf, met mijn team en met ouders in mijn nieuwe functie als schoolleider.

Mijn duidelijkheid en daadkracht werkte nu tegen mij en ik had geen andere strategieën tot mijn beschikking.

Ik begon het plezier in mijn werk te verliezen. Zelfs zo erg, dat ik een stevige burn-out terecht kwam en de handdoek in de ring gooide. Geen onderwijs meer voor mij. Ik had het er hélemaal mee gehad. Ik weet niet hoe het was gegaan als ik Ramses toen niet had gehad. Eindeloos zwierf ik met hem door de polder, in weer en wind, stap voor stap. En voelde ik zijn liefdevolle aanwezigheid, zijn kracht en wijsheid. Ik weet niet hoeveel tranen ik in zijn vacht heb uitgehuild. Ik wist niet meer wie ik was.

Dit speelde zich af in 2008-2009. Een paar jaar geleden vielen 1 op de 7 leerkrachten en schoolleiders onderuit. De cijfers zijn stijgend en ook de leeftijd van uitval wordt steeds lager. Anno nu gaan 1 op de 4 onderwijsprofessionals onderuit. Als oorzaken worden vaak genoemd de onvoldoende en tijdige begeleiding, de ervaren hoge werkdruk, lastige gedrag van leerlingen (en collega’s/ouders) en onvoldoende autonomie over hun werkzaamheden. Het verloop (vaak binnen 5 jaar) is groot binnen schoolorganisaties. Veelbelovende schoolleiders en leerkrachten gaan wat anders doen. En die zijn we voorgoed kwijt.

Neem ik je even mee terug naar de kleine Rixta, dan zie je een eigenwijs meisje met veel passie. Het was volle kracht vooruit of stilstaan, mentaal, fysiek en emotioneel. Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik 9 jaar oud was. Dat was een heftige periode. Voor ons allemaal. Ik had het gevoel dat ik de regie over mijn leven totaal kwijt was.

Later, in 2009, toen ik de grip op mijn leiderschap kwijtraakte, begon te twijfelen aan mezelf, supergefrustreerd raakte en uiteindelijk volkomen uitgeput in een burn-out terechtkwam, had ik wéér het gevoel dat ik de regie kwijt was. Regie is dus best wel een dingetje bij mij, zeg maar.

Omdat ik zo goed weet hoe het is om de regie kwijt te raken, over je team, over ouders, (verander) processen in de school, over jezelf, over de dingen die gebeuren in je leven waar je totaal geen stuur over hebt, ben ik me heel erg bewust van de keuzes die ik maak. Mijn burn-out leerde me veel over mezelf. Over grenzen en over de regie weer pakken over mijn eigen leven. En carrière. Over keuzes maken. Over wat er écht toe doet, over wat ik belangrijk vind. Wat geeft me energie en wat kost me energie? Alles wat mij niet dient, daar stop ik mee of ik besteed het uit (als het echt moet).

Gelukkig koos ik ervoor om me te verdiepen in datgene wat ik nog steeds het allerleukste vind. Persoonlijk leiderschap, sociaal emotionele ontwikkeling en alles wat hoort bij de ontwikkeling van ons bewustzijn als mens en ons bijbehorende gedrag. Het was een buitengewoon boeiende ontdekkingstocht naar wie ik was en wat mijn nieuwe rol zou zijn.

Ik pakte de regie weer terug over mezelf en over mijn carrière en volgde een aantal opleidingen en begon voor mezelf als kindercoach en onderwijsgedragsspecialist op scholen. Vele groepen en leerkrachten heb ik mogen begeleiden naar meer rust, ontspanning en plezier. Rode draad was elke keer opnieuw het ontwikkelen van hun eigen persoonlijk (en vaak daadkrachtig) leiderschap.

Inmiddels help ik scholen om de boel weer op de rit te krijgen bij ingewikkelde problematieken binnen hun organisatie. Ik help schoolleiders met hun daadkrachtig leiderschap, zodat ze vanuit congruentie, authenticiteit en verbinding kunnen leidinggeven aan zichzelf, aan anderen en aan processen. Om uitval te voorkomen, om de sfeer op school te verbeteren, om elkaar op een prettige manier feedback te kunnen geven, om veranderprocessen soepeler te laten verlopen, om ouders op een positieve manier te betrekken bij je onderwijs, om beter om te kunnen gaan met lastig gedrag, uiteindelijk gaat het altijd in de kern om (daad) krachtig leiderschap.

En wat daarvoor nodig is, beoefen ik zelf elke dag. Het is een spier die je kunt trainen. Net als aandacht. Net als je biceps. Of je sixpack. Als je oefent.😉

Nog wat inside info over Rixta
Als iets niet lijkt te kunnen en ik wil het echt dan doe ik het toch

Toen ik in de 2e zat van de Pabo in Breda was er iets onlogisch in de manier waarop de roosters gemaakt werden. Als klassenvertegenwoordiger ging ik hierover in gesprek met een decaan. ‘We doen het al 25 zo, dus waarom zouden we daar iets aan veranderen?’ Ik was meteen klaar op deze opleiding. Dezelfde week besloot ik om over te stappen naar de Pabo in Amsterdam. Dat kon eigenlijk niet, maar ik deed het toch. En ik studeerde er af, na twee superleuke jaren.

Perfect

Perfectionisme heeft zeker een belangrijke waarde.

Na mijn ervaring in Breda was ik altijd op zoek naar ‘het beste’. Wat is het beste dat ik kan doen? Wie is daar de ‘beste’ in. Van wie kan ik leren? Ik heb het genoegen gehad heel veel geweldige ‘leermeesters’ te mogen ontmoeten en van te leren. Ik doe niets half en ga zeer grondig te werk. Leuk? Niet altijd. Gemakkelijk? Ook niet altijd. Maar het stretcht mij altijd als mens en professional. En grenzen leren (h)erkennen en ernaar handelen hoort daar ook bij. 😉

Wereldreis

Ik ben van 1998-1999 in mijn eentje op wereldreis gegaan. Omdat mijn relatie uit was. Omdat ik wat van de wereld wilde zien. En ik denk, achteraf, ook om mezelf wat beter te leren kennen. Beste beslissing ooit. Het heeft me ongelooflijk veel geleerd over mezelf, over vriendschappen en relaties en het heeft mijn blik op de wereld verruimd. Kan ik iedereen aanraden.

4-voetige meesters

Mijn paarden Ramses en Indy zijn al jaren mijn twee trouwe metgezellen op het pad van mijn eigen persoonlijke ontwikkeling. Veel heb ik al van hen mogen leren op het gebied van natuurlijk leiderschap, communicatie en het accepteren van mijn eigen gedachten en emoties en hier vervolgens mee omgaan.

Ramses en Indy maken deel uit van mijn team om mensen te helpen groeien in hun leiderschap en persoonlijke ontwikkeling.

En verder vind ik het heerlijk om lekker door de Zeeuwse polders of over het strand te zwerven op mijn paard, gewoon even lekker stukje rijden en uitwaaien. Verstand op nul, blik op oneindig. Gewoon gaan. En dan ook ff lekker een stukje hard. Echt hard. Helemaal los van alles en iedereen. Vrijheid. Los. Genieten.

Gezond

Na mijn burn-out begon ik wat beter voor mezelf te zorgen. Ik sta elke dag een uur eerder op om in mijn eigen tempo op mijn eigen manier aan mijn dag te beginnen. Ik drink een glas warm citroensap en ik doe bewegings- en ontspanningsoefeningen. Een gezond geest in een gezond lichaam. Elke week volg ik één of twee yogalessen. Dat is altijd een mooi ijkmoment. Hoe is het mij nu op dit moment? Waar ben ik tevreden over? Wat ging goed? Wat wil ik veranderen? Waar wil ik aan werken? Verder eet ik zoveel mogelijk plantaardig. Goed voor mij, goed voor het dierenwelzijn en goed voor de aarde. (En je krijgt er minder snel rimpels van.😁

Gezin

Ik ben gelukkig getrouwd met Rik en samen hebben we twee prachtige kinderen, Tijn (2010) en Maren (2011).

Het ouderschap ervaar ik als één groot avontuur waarvan ik van tevoren echt geen idee had hoe het zou zijn. Onze kinderen zijn een bron van inspiratie voor me en kan ik ook net zo goed af en toe achter het behang plakken. Met alles wat het is, leert het mij vooral om de beste versie van mezelf te zijn, elk moment weer. Ook als dat even niet zo geweldig lukt. Misschien juist wel dan. Omdat ik in de eerste plaats ook maar een mens ben. En ook maar gewoon mijn best doe.

Guilty pleasures

Soms even een serietje kijken. Of een film met de kinderen. (Top Gun, jawel!) en Pepsi, where’s my jet? (over daadkracht gesproken…) Even uit en niets meer hoeven. Heerlijk.

En o ja, de Crown, vooruit…

Thee

Ik hou niet van koffie. Jammer, want ik vind het altijd heerlijk ruiken. Maar ik lust het echt niet. Maar thee is altijd goed.

Familie

Mijn twee zussen en mijn broer zijn alle drie ook zelfstandig ondernemer, terwijl we dat niet van huis uit hebben meegekregen. Alle drie totaal iets anders. Toch grappig.

Mijn vader zei op onze bruiloft (2015): ‘Als je denkt dat Rixta van links komt, komt ze vanuit de rechterflank en andersom.’ Dat klopt wel denk ik. Ik denk buiten kaders en in mogelijkheden. Ik kijk altijd hoe het wél kan. Soms betekent dit een andere manier van benaderen, een andere manier van doen. Maar dat doet er voor mij niet toe. Als het maar werkt. En als het niet werkt is er altijd een plan B.

Mijn vader heeft me altijd enorm gesupport in mijn leven. Door de vele discussies die we hadden, de uiteenlopende onderwerpen die we bespraken, de meningen die we deelden of juist niet hield hij mij altijd scherp. Kritisch betrokken in en met mijn leven is hij niet te benauwd om me spiegels voor te houden en we zijn allebei zeer comfortabel wanneer het gaat om spanning en conflict. Hier heb ik heel veel van geleerd. Met name dat het helemaal ok is om af en toe even te knetteren, men dat dit niet automatisch betekent dat de relatie onherstelbaar is beschadigd. Integendeel. Je zoekt elkaar juist weer op en de relatie verdiept zich weer verder op een nieuw niveau. Boeiend.

Van mijn moeder heb ik geleerd dat het altijd goed is om voor jezelf te kiezen. De scheiding van mijn ouders was voor niemand leuk, maar ze heeft ons er wel de boodschap mee meegegeven: Gaat het echt niet meer, dan moet je voor jezelf kiezen. En door dit te doen, heeft ze ook voor ons gekozen. Ons het goede voorbeeld in gegeven. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. Persoonlijk en daadkrachtig leiderschap in actie.