𝙀𝙣 𝙩𝙤𝙚𝙣 𝙨𝙩𝙤𝙣𝙙 𝙚𝙧 𝙞𝙣𝙚𝙚𝙣𝙨 𝙚𝙚𝙣 𝙃𝙚𝙡𝙡’𝙨 𝘼𝙣𝙜𝙚𝙡 𝙫𝙤𝙤𝙧 𝙢𝙚…

Laatst liep ik nietsvermoedend over de dijk. In gedachten verzonken.

Te genieten van het natuurgebied ‘Het Groote Gat’ achter ons huis, terwijl ik daar met Tinka liep.

Komt er een man aangelopen. He-le-maal volgetatoëerd. Daar vind mijn hoofd iets van, merkte ik op. En ook mijn lichaam reageerde, ik voelde me niet helemaal veilig. Ik checkte of het een reeële angst voor onveiligheid was die ik voelde, of een die voortkwam uit mijn eigen brein. Het was het laatste. Mijn intuïtie vertelde me dat het ok was. Dat ik veilig was.

We raakten aan de praat, in het Engels, want hij vertelde dat hij uit Engeland kwam. 

En dat hij uiteindelijk, via wat omzwervingen, hier terecht was gekomen. Lekker rustig hier in Zeeuws Vlaanderen. Dat kon ik alleen maar beamen.

Ik vroeg hem naar zijn tatoeages. Het waren er nogal wat, in de categorie dood en verderf zeg maar. Het was even stil. Hij zuchtte even. En vertelde toen dat hij bij de Hell’s Angels had gezeten. Serieuze shit. Criminaliteit, geweld, drugs, wapens. Hij zuchtte weer. 

Ik voelde zijn pijn en verdriet en bleef staan. Ademen. ‘Holding the space’ wordt dat zo mooi genoemd. De veilige ruimte bieden voor alles wat zich aandient op dat moment.

Het is mijn werk. Dat ‘holding the space’. 

Oftewel: Heel comfortabel leren zijn met alles wat oncomfortabel is. Zowel van mijzelf als van de ander. Stil zijn. Erbij blijven. Niet wegbewegen. Zodat de ander zich veilig voelt om ook stil te zijn en erbij te blijven. Te voelen. 

Toen vertelde hij dat hij een paar in de gevangenis had gezeten, vanwege geweldspleging. Hij was iemand met een bijl te lijf gegaan. Gelukkig had het het slachtoffer die aanslag overleefd.

Toen was ik weer even stil.

Waren we samen even stil.

Holding the space. 

Het raakte me dat deze man zo open en eerlijk zijn verhaal vertelde. Zomaar. Even op de dijk terwijl hij zijn twee hondjes aan het uitlaten was (van die kleine schattige).

Ik bedankte hem voor het zo openlijk delen van zijn verhaal.

‘I’ve done my time and I am happy now’, zei hij, terwijl we afscheid namen en onze wegen zich weer scheidden.

Je wordt niet van de een op de andere dag een Hell’s Angel en een zware crimineel. Waar je nu bent, wat je nu bent en wat je nu doet, heeft te maken met beslissingen die je hebt genomen in het verleden.

Dat weten we allemaal.

En iedereen die ervaringen heeft met kinderen en jongeren, weet ook wat ervoor nodig is om ze op het rechte pad te houden.

Iemand die in hen gelooft. Die betrouwbaar is. Waar ze altijd terecht kunnen. Wat ze ook uitgevreten hebben. Iemand die altijd het gedrag scheidt van de persoon die ze zijn. En iemand die iets in ze ziet wat ze zelf (nog) niet zien.

We hebben vaak geen idee hoe groot onze invloed is op het leven van anderen, door wie we zijn en wat we doen.

En hoe meer we ons bewust worden van onszelf, van de dingen die we doen, de dingen die we zeggen, hoe meer we leren over wanneer we daarin congruent en authentiek zijn (en wanneer niet).

We hebben allemaal voorbeelden nodig, mensen aan wie we ons kunnen spiegelen. Dat is hoe we leren, hoe we ons ontwikkelen, onszelf in relatie tot de ander.

Ik zou willen dat die (oud) Hell’s Angel andere voorbeelden had gehad toen hij jonger was. Dan had zijn leven er waarschijnlijk heel anders uit gezien.

Had hij andere ervaringen gehad, andere leermeesters, andere beslissingen genomen.

En ook hij is ooit begonnen als klein puur kind op school.

Alle kinderen hebben recht op onderwijs.

En dat is een groot goed. 

Dat betekent dat we een leverplicht hebben.

En kinderen op alle gebieden zullen moeten leveren wat ze nodig hebben. Op cognitief, fysiek, emotioneel en intuïtief gebied, omdat dát is wat we nodig hebben om ons optimaal te ontwikkelen.

En dat begint bij onszelf. Want je kunt kinderen niet leren wat je zelf nooit hebt geleerd.

En kinderen kunnen niet worden en leren wat ze niet waarnemen.

En dat gaat in eerste instantie over je persoonlijk leiderschap.

Daar begint alles mee. Verandermanagement, onderwijs anders organiseren, moeilijke gesprekken voeren, ouderbetrokkenheid, onderwijsinhoudelijke zaken, crisismanagement, het begint allemaal bij je eigen persoonlijk leiderschap.

Dan is de rest peanuts.

Ook als schoolleider heb jij een zeer belangrijke taak en voorleeffunctie.

Voor je hele school.

En daar help ik je heel graag mee door het ontwikkelen van jouw persoonlijk leiderschap.

Samen met de paarden, omdat we van hen nog zoveel kunnen leren over rust, stabiliteit, harmonie, congruentie en authenticiteit in onszelf en in ons onderwijs.

In september start een nieuwe groep met het Mentorprogramma Daadkrachtig Leiderschap. 

Hier vind je meer info.

In dit traject sta jij centraal, jij als mens, jij als schoolleider.

Welke impact wil jij maken in het onderwijs, zodat je de juiste dingen   in de juiste volgorde doet?

Hoe ga je om met je uitdagingen, zodat je je kan focussen op jouw prioriteiten?

En welke rollen heb je te ontwikkelen om een effectieve leider te kunnen zijn, zodat je je team overeind en binnenboord houdt?

Stuur mij even een mailtje als je interesse hebt, ik kijk graag even met je mee waar je nu staat en waar je heen wil en of het Mentorprogramma Daadkrachtig Leiderschap iets voor jou is op dit moment.

Ik heb nog een paar plekken vrij en ik zou het super vinden als je nog aan zou kunnen haken in september.

Groet,

Rixta